Upadek jednego dla innych jest postrachem i dla wielu ostudza zapał na drodze cnoty.
(S. Ignat. epist. ad Hispan)
Biada człowiekowi, który daje zgorszenie1, zasługuje, aby poniósł tyle śmierci, ile jest tych, którym się przyczynił złym przykładem do upadku na duchu. Grzechy starszych są wielką zachętą ku złemu dla młodszych.
Większa jest siła złego przykładu, niż dobrego! Zły przykład ma za pomocniczkę naturę. Nie lada kto oprze się obudwóm. Młot więcej może zniszczyć w jednej godzinie, niż w stu godzinach naprawić.
Przykłady ludzi zobowiązanych do doskonałości, jeśli są złe, to bardziej szkodzą. Nie tylko uczą złego, ale i pozbawiają wstydu, uzuchwalają w złu. Patrzący na nie sądzą, że dobrze robią, gdy tych naśladują, którzy są postawieni za wzór dla społeczności.
Jeśli źródła wodne, z których piją wszyscy, są zatrute, jaka to klęska dla społeczności! Taką samą klęską dla dusz jest, gdy popsuwszy obyczaje obrócili się w zgniliznę ci, którzy winni byli grzechom stawiać zapory, od grzechów powstrzymywać.
