Ach! Ileż traci nie tylko na swobodzie, ale na powadze i na szacunku, kto przyjmuje podarunki.
(S. Ignat. apud Ribad.)
Gdy ryba chwyta żer, sama się łapie i przez szkodliwą zamianę więcecj traci niż zyskuje: dostawszy robaka, siebie gubi. Nie lepsze jest położenie chciwego: dostaje podarunek, a lepszą część siebie, niezależność, swobodę, sprzedaje.
Cechą lichego charakteru jest czyhać na podarunki. Tylko najemnik nie robi nic bez zysku, ale człowiek myślący szlachetniej nigdy nie przywiązuje się tak do rzeczy ziemskich, aby przedkładał użyteczne nad dobre.
Bardzo to smutne, jeśli z rzeczy duchownych ciągnie się zysk i zamienia się na podnietę do chciwości to, co miało być narzędziem do jej wykorzenienia. Zdarza się jednak, iż blask złota zaślepia tak, że nawet rzeczy wieczne zmusza się do służenia znikomym.
Jeśli tu odbierasz zapłatę za twą pracę, nie masz się czego spodziewać w przyszłości. Za drobnostkę pozbywasz się nieskończoności. Nie jest to zyskać, ale stracić: za rzecz wziąć cień.
