Gdy przełożony coś zleca, to wcale nie zabrania posługiwać się roztropnością.
(S. Ignat, vitae l. 3)
Cnota posłuszeństwa nie wymaga, abyśmy się całkiem nie zastanawiali nad tym, nie rozbierali tego, co mamy wykonać. Gdy przy otrzymywaniu poleceń, nie wskazują nam szczegółowo sposobów do ich przeprowadzenia, rozumieć należy, że się takowe zostawiają naszej przezorności, mają być zastosowane do osób, miejsca i czasu.
Abyś chętnie wypełnił rozkazy bez dociekania się w powody, tego żąda od ciebie posłuszeństwo, ale żebyś, nie uwzględniając okoliczności, których ono nie przewidziało, szkodził sobie albo bliźnim, tego wcale od ciebie nie żąda, temu się zupełnie sprzeciwia.
Nieroztropność jest wielkim złem, wytwarza ciągłe zawikłania, spotyka wszędzie trudności. Wyleczenie się z tej wady jest prawie niemożliwe, bardzo rzadko i bardzo drogo, okupuje się wieloma błędami.
Roztropność potrzebna jest wszędzie, jednak na drodze cnoty najbardziej. Im zamierzona rzecz jest droższa, tym mogą nastąpić cięższe szkody. Czym ciało bez oka, tym czyn bez rotropności.
Dodaj komentarz