Ach! Jakże mi cuchnie ziemia, gdy spoglądam tu w niebo.
(S. Ignat. apud Bart. l. 4)
Jesteśmy stworzeni do wyższych rzeczy, nie lubujmy się zatem w niskich. Sama natura nas zachęca do tego: dała nam czoło podniesione w górę, oczom kazała spoglądać w niebo 1, oblicza, a bardziej jeszcze serca kierować ku gwiazdom. Niebo jest ojczyzną, ziemia wygnaniem: tamto obfituje w błogosławieństwa, ta w klęski. W górę zatem żądze, w górę pragnienia! Gardź ziemią, a spoglądaj w niebo! Niech nam cuchnie ziemia, niech cuchną wszystkie jej dary. Dobrymi się one wydają, ale dobrymi nie są, owszem są złymi, bo nas psują, bo nam tamują wejście do nieba. O tyle są dobrymi, o ile prowadzą do nieba. Pociechy ziemskie mają razem z nami i bydlęta, pociechy niebieskie zaś zbliżają nas do Aniołów: tamte są brudne, te czyste; tamte chwilowe, te wieczne. O te więc ubiegać się należy, tych pożądać, a od tamtch stronić.
Dodaj komentarz