Nie uważaj tego za kradzież wyrządzoną pobożności, co trzeba koniecznie poświęcić naturze.
(S. Ignat. in Ilist. Soc. l. 1)
Wielka jest godność człowieka: na obraz Boży jest stworzony1, na dziedzica do nieba przeznaczony, uczestnik Boskiej łaski, sposobny do cnoty. Aby się nie wynosił, prócz duszy, składa się i z ciała, które ma swoje potrzeby. I nie ginie czas, który poświęca się dla ciała. Gdy karmimy osła, gdy mu na wypoczynek zezwalamy, on nam służy. Podobnie ciału należy dać wypoczynek, aby następnie tym dzielniej wzięło się do pracy. Biedne jest położenie ludzkiej duszy. Pobożności bez przerwy, chociażby chciała, oddać się nie może. Jak łuk zawsze napięty psuje się, tak i dusza zarówno jak i ciało w pracy, pewnego wypoczynku, pewnej przerwy wymaga. Kto zbyt wiele czyni, ten nic nie czyni: bo gdy się sforsuje, to będzie do niczego. Należy miarkować zapał, aby całkiem nie wygasł. Gdy się wlewa za dużo oliwy do lampy, to nie wzmacnia się światła, ale osłabia, zupełnie przytłumia. Co w miarę, to najtrwalsze, najlepsze.
Dodaj komentarz